Sint-Laureins, Sint-Margriete, Sint-Jan-In-Eremo, Bentille, Watervliet en Waterland-Oudeman hebben allemaal een rijke geschiedenis. Zo waren de bewoners in de hele streek, vanaf het jaar 1000 tot 1400 actief als turfstekers. Turf werd gebruikt als brandstof door onder meer kloosters en personen uit grafelijke kring, voor verwarming van gebouwen en huizen in Gent en Brugge.

​

De Waterputhoeve

 

De Waterputhoeve heeft ook een geschiedkundig verleden. In de late 19e eeuw werd deze hoeve gekocht door Petrus Rodts. Op 17 september 1994, tijdens WO II verliet Petrus de hoeve. Dit samen met zijn vrouw Melanie Jodts, hun drie kinderen en kleinkind van 6 weken oud. Ze zochten een toevlucht, zoals zovele buren in een hoeve op ongeveer 1 km van de Waterputhoeve. Op 27 september werd Melanie getroffen door een granaatscherf in het bovenbeen. Per boot werd ze naar het noodhospitaal in Aardenburg gebracht. Na de eerste zorgen, ging de rit per paard en kar verder naar Oostburg. Daar eenmaal aangekomen, bleek dat Melanie was overleden. 

 

Op 8 oktober werd de Oosthoek getroffen door zware beschietingen en op 18 oktober besloot de familie Rodts terug naar huis te gaan. Bij hun aankomst bleek dat de hoeve zeer zwaar beschadigd en verwoest was. Alles lag overhoop en er zou veel werk moeten gebeuren om hier weer een normaal leven mogelijk te maken. Aan alles was te zien dat de hoeve een front was geweest. Er lagen loopgraven en er was een bunker gebouwd. In september 1951 werden de plannen goedgekeurd voor de wederopbouw van een stalling. In het begin van 2000 is het startsein gegeven voor de verbouwing van de stalling tot vakantiekamers.

 

Sinds 1 juli 2010 wordt de Waterputhoeve bewoond door de vierde generatie Rodts.

​

 

Bron: Oorlog en vrede aan het Leopold- en liniekanaal, 1994, 208 blz., Paridaen A.